Dag 7

Dag 7 12-07-2017

De dag begon op de onderhand gebruikelijke tijd, 07:00 uur.
De nacht was niet echt soepel verlopen, best fris en een hard bed en kussen.
De kamer ziet er wel leuk uit als een Batan huisje maar de houten wanden zijn meer een klankbord voor de geluiden van buitenaf.
Om half 9 was Wawan gereed met de bus om ons in de bergen te brengen. Vandaar gingen we al lopend de bergen af dwars door de wilde natuur.
Onder leiding van onze nieuwe gids, Lenny, stapten we uit op het beginpunt van de wandeltocht.
Hier was ook een familie met maar liefst 10 kinderen.
Regina had voor het uitdelen aan kinderen wat potloden en schriften meegenomen.
Ieder kind kreeg potloden en enkele schriften voor z’n allen.
Als dank hiervoor zongen ze een mooi liedje, waarover is ons natuurlijk niet bekend omdat het in hun eigen taal was.
Als tegenprestatie nam Bianca het heft in handen en zong voor hun “in de maneschijn” met alle gebaren welke erbij hoorde.
Het begrijpen was nu wederzijds, ook niet!
Na het applaus in ontvangst te hebben genomen vertrokken we die wildernis in.
De gids ging voorop en riep af en toe “hati hati” en “licin”. Nadat er een paar uitgegleden waren begrepen wat hij bedoelde, “gevaar / kijk uit” en “glad”.
We daalde al glibberend de bergen af en begrepen waarom er gezegd was doe schoenen aan. Onze schoenen waren nog steeds nat van de afdaling in de rivier en droogde haast niet in het vochtige Sumatraanse klimaat. Dus de meeste van ons liepen op slippers. Nu hebben slippers de vervelende eigenschap je voeten niet geheel te ondersteunen en te beschermen. Dus vaak stonden de slippers rechtuit en de voeten haaks erop. Omdat er elke avond regen viel was er ook nog wat modder her en der, dit had tot gevolg dat de voeten en de slippers spek glad waren ( komt de grip niet ten goede).
Ook onze gids Jojo was meegegaan omdat hij deze trip nog nooit had gedaan. Hij was dus een toerist in eigen land. Hij had wel een onderonsje met Lenny de gids om de rare dingen over ons te vertellen wat hij de week had meegemaakt.
Waar hij het hardste over moest lachen was het geven van geld met de rechterhand.
In Indonesië geef je alleen met je rechterhand geld aan andere. Dit omdat men geen wc papier gebruikt maar met een straal water en hun linkerhand de poepert kuist. wij waren dat vergeten en gaven af en toe met links geld. Toen Jojo zei dat dit met rechts moest vertelde wij hem dat wij gebruikelijk met rechts de poepert schoonmaken, en dus met een poephand geld geven. Hij vond dat zeer vermakelijk en samen met de andere gids moesten ze hartelijk lachen.
Ondertussen vertelde de gids veel over de natuur en de daar aanwezige planten. Zo trok hij een wortel uit de grond en dat was de cassave. Hier worden de chips etc. van gemaakt. Een andere plant had een wortel welke naar eucalyptusolie rook, erg lekker. We kwamen bij een boerke en zijn “vrouw”( was door de warmte erg ingedroogd) die de koffiebonen aan het wassen en bereiden waren. Voor een hele kilo gepelde en gedroogde bonen kregen ze 22.000 Irp (€ 1.80) waar een hoop werk aan zat. Er waren ook koffiebonen die door de Civetkat waren opgegeten en uitgepoept waren. Deze zijn veel geld waard en moesten ‘s morgens vroeg geraapt worden voordat een ander het deed.
We vervolgden onze weg en kwamen door chili peper velden en andere planten. Zo nu en dan gleed er weer een op de kont en uit de slipper, lachen moet je blijven doen!
Na veel geglibber kwamen we uit op de verharde versie van het “zwarte goud” een asfaltweg. Hier zijn we verder op naar beneden gelopen. Gezien we het best warm hadden hebben we Wawan, de chauffeur, gebeld of hij ons kon ophalen om ons naar het volgende adres te brengen. We kwamen aan bij een bouwval met wat stoelen en tafels. Dit was een soort eetgelegenheid voor de aanwonende families.
We hebben daar een bakkie koffie en thee gedaan en gewacht op de lunch.
Lenny was op de brommert naar het dorp gereden om de echt Babi Panggang te halen. We hadden nasi, minhoen, komkommer, tomaat, krupuk, witte rijst en hete saus voor de panggang.
De Babi Panggang was erg lekker, geroosterd op houtskool. De hete saus was ook echt lekker heet.
Tygo wilde de saus niet proberen sinds hij in de bus bijna out ging omdat hij een groen pepertje in zijn geheel op at, maar wel respect daarvoor!
Na het eten zijn we de bus in gestapt om naar het graf van de Batak koning te gaan. Via een smal steegje, met aan beide kanten shopjes met allemaal dezelfde meuk, kwamen we aan bij het graf. Eerst moesten we een “Ulos” aan, een opgevouwen doek gedragen over de schouder, voordat we het terrein mochten betreden.
Daar stond opa allerlei te informatie te geven over de graven en de bewoners ervan. Uiteraard snapten we er helemaal niets van dus Lenny vertelde alles opnieuw in het Engels.
Van allerlei dingen over de koning van de Batakken, een man met een andere hoed op, gekko’s, 4 tieten, andere vrouwen etc. al met al genoeg info wat zo weer vergeten was.
Na de info sessie zij we de steeg terug gelopen om wat houtsnijwerk te kopen.
Bijna alle shopjes hadden wel wat maar Gilco wilde liever direct bij de maker iets kopen.
We zijn in de bus gestapt om verderop bij een houtsnijder te stoppen.
Na wat onderhandelen heeft Gilco een Gekko en een masker gekocht.
Hierna zijn we terug gegaan naar het hotel gegaan om een Bintang en wat fris te nemen. Mike en Tygo zijn gelijk in het zwembad gesprongen om af te koelen. Na de drankjes zijn Roy en Gilco ook in de zwembroek gekropen en hebben nog in het Toba meer gezwommen.
’s Avonds hebben we weer lekker gegeten en zijn bijtijds in bed gekropen.
Om half 5 gaat de wekker om ons naar Medan te brengen.
Van daaruit vliegen we naar Bali om 4 dagen te relaxen!